Perfectionisme, vriend of vijand?

Perfectionisme, vriend of vijand?

Ken je dat? Dat je je continu laat afleiden om ergens maar niet aan te hoeven beginnen. Uitstellen totdat er geen keuze meer is. En dat je vervolgens boos en gefrustreerd bent, omdat je niet eerder bent begonnen. 

Nou ik wel. Tijdens mijn studie begon ik pas te leren als de examens zo’n beetje begonnen. Maakte lange studie dagen. Nam hooguit een pauze om snel iets te eten en te drinken. En op de examendag gooide ik er zelfs nog een schepje bovenop door ’s ochtends om 5 uur op te staan en alle examenstof nogmaals door te nemen. Bang om te falen en door de mand te vallen. En iedere keer beloofde ik mezelf het de volgende examenperiode anders te doen. En wat denk je..... NEE dus! Ik zat totaal vast in dit patroon. 

En alhoewel uitstellen ook vanuit een patroon van gemakzucht kan komen, had het bij mij alles te maken met perfectionisme. Bang om het niet goed te doen, bang om niet te voldoen aan de verwachtingen van mijn ouders, bang dat mijn studie veel te hoog gegrepen was etc. 

Nu weet ik dat perfectionisme de vijand is van persoonlijke groei. De beste manier om geen succes te krijgen is door er nooit aan te beginnen. Dan weet je zeker dat je je doel niet bereikt. Perfectionisme verlamt.  

Mensen met perfectionisme hebben veelal een diepe angst om niet goed genoeg te zijn. Hoe komt dat? Dat komt omdat we in essentie liefde, verbinding en contact willen met anderen. Dat willen we niet kwijt raken. Want zonder contact, liefde en verbinding ontstaat eenzaamheid en afgescheidenheid en dat willen we voorkomen. En terecht. Contact, liefde en verbinding maken met anderen hoort bij het mens-zijn. Het is een basisbehoefte. Als we dat niet hebben kwijnen we weg. Kijk maar eens naar de groeiende eenzaamheid in onze samenleving en de effecten daarvan.

We maken echter een belangrijke denkfout. Om liefde, contact en verbinding met anderen niet kwijt te raken, gaan we juist heel erg ons best doen om erbij te horen. Gaan we voldoen aan de verwachtingen van anderen, gaan we voor de ander zorgen, zeggen we ja tegen de ander, terwijl we liever nee zeggen. Allemaal om afwijzing te voorkomen. We gaan geloven dat we ons best moeten doen om goed te zijn en zo ontstaat de angst om niet goed genoeg te zijn. We zijn daarbij regelmatig heel streng voor onszelf. Sta er maar eens bij stil hoe vaak je een oordeel hebt, over jezelf én de ander. Ik geloof dat wanneer we stoppen met oordelen dat we allemaal vrij zijn. Dan hoeft niemand meer zijn best te doen om erbij te horen, want dan hoor je er automatisch bij. Dan ontstaat de mogelijkheid om helemaal te zijn wie je bent en nodig je de ander uit hetzelfde te doen.

Herken je dit?
Lang is er bij mij een disbalans tussen hoofd en gevoel geweest. Het creëren kwam niet voort uit contact en verbinding, maar uit wat ik van mezelf moest, wat speelde in mijn hoofd. Het ideale plaatje waar ik vond dat ik aan moest voldoen. Ik handelde vanuit "moeten" in plaats van "willen".

Wat al die tijd ontbrak was voelen. Ik was zo’n wandelend hoofd op pootjes. En niet in verbinding met wat zich voordeed in mijn lijf. Niet in verbinding met mijn hart. Ik leefde vanuit wat ik dacht te moeten doen en niet wat mijn hart en ziel mij ingaven. Ik ging tegen mijn natuurlijke energie in en dat was heel vermoeiend. Nu zie ik dat ik meer met de buitenwereld bezig was dan met mijn binnenwereld. Ik heb opnieuw leren voelen. Dat wat ik leerde in de training van Ander Leven heeft me daarbij geholpen. En ook door me te focussen op mijn adem en veel meer vanuit mijn buik te ademen. Uit mijn hoofd, in mijn lijf en in mijn hart. Wat een verademing. Juist niet door hard te werken, maar te zijn met wat er is. 

Kun jij jezelf zien voor wie jij bent? 

Waardeer jij jezelf met alle mooie en minder mooie kanten? Helemaal van top tot teen, in iedere vezel? Kun je oprecht voor de spiegel zeggen dat je van jezelf houdt zoals Harry Jekkes daar zo mooi over zingt in ‘Ik hou van mij’? Het raakt me ieder keer weer diep in mijn hart als ik hiernaar luister. Hij verwoord het zooooo goed. 

Perfectionisme is nog steeds mijn grootste valkuil. En dat geeft niet. Ik (h)erken het nu. Wat een rust en ruimte geeft dat!

Perfectionisme is nu mijn vriend in plaats van mijn vijand. 😀

Auteur: Talitha Dullaert, trainer Ander Leven

Wil je na het lezen meer leren én ervaren hierover? Schrijf je hier in voor het webinar “Perfectionisme” dat onze oprichter & hoofdtrainer Helga Verhoeven geeft op maandag 6 december 19.30-21.00 uur.