Als je een jaar geleden bij mij was aangekomen met alleen al de suggestie dat er voor mij ook ziektewinst te halen was uit mijn hersenschudding, dan was ik boos op je geworden. Dan had ik het gevoel gehad dat je mij en mijn klachten niet serieus nam en had ik je gevraagd of je wilde ruilen. Ik wilde tenslotte niets liever dan herstellen en ook álles weer kunnen!
Nu ik door de training zo’n 80% hersteld ben en ik er volledig op vertrouw dat die laatste 20% ook nog komt, voel ik dat ik wel degelijk ziektewinst had. Sterker nog… ik voel dat ik ‘stiekem’ wat moeite heb met dit los te laten, merk ik. Dat ik door de hersenschudding (2014) veel ben kwijt geraakt staat buiten kijf. Mijn leven werd, zeker in het begin, volledig ‘gestript’. Niet meer werken (WIA), niet meer uitgaan, met vrienden afspreken of uit eten, geen muziek meer luisteren, weinig energie en in het begin kon ik zelfs niet lezen of tv kijken. Een zeer beperkt leven dus. In de loop van de jaren kon ik mondjesmaat wel weer wat dingen, maar altijd rekening houdend met mijn beperkingen. Ik had hier op een gegeven moment een balans in gevonden en was daar eerlijk gezegd best rigide in geworden. Het werkte, dus mocht niemand aan die routine komen. En toen ging ik naar Ander Leven… en werd mijn routine volledig onderuit gehaald. Iets waar ik heel angstig over was en dat ik de eerste avond op het punt heb gestaan om naar huis te gaan. Maar wat ben ik blij dat ik gebleven ben, want wat heeft het me al veel opgeleverd. Zo kan ik weer intens genieten van muziek, heb ik energie en heb ik geen last van overprikkeling. meer. Wat een bevrijding!
Daarnaast is er dus ook een ander stukje… en dat is het loslaten van die ziektewinst. Iets wat heel kwetsbaar voelt om uit te spreken en te delen, maar het ís er wel. En omdat ik vast niet de enige ben die hiermee worstelt, kies ik ervoor om het dus wél te delen. Als ik er heel eerlijk naar kijk, heeft ziektewinst bij mij twee componenten. Aan de ene kant heeft het te maken met het krijgen van aandacht; als ik ziek ben, wordt er voor mij gezorgd (dit is mijn slachtofferschap). Aan de andere kant had ik door mijn ziek zijn ook veel vrijheid en leef ik grotendeels zonder verplichtingen en verwachtingen van anderen. Ik leef als het ware in een ‘veilige bubbel’ waarin ik zelf mijn eigen tijd in kan delen en leuke projecten op kan pakken in mijn eigen tempo.
Nu ben ik zover in mijn herstel dat ik binnenkort ga starten met vrijwilligerswerk, met als doel dit uit te bouwen naar betaald werk, én ik ga zelfs een opleiding doen. Ik ga de WIJDE WERELD weer in. Supergrote stappen waar ik naar uitkijk en waar ik intens blij en dankbaar voor ben!
Voor mij is het nu zaak om te werken aan vertrouwen, vertrouwen in mezelf als eerste! Vertrouwen dat ik het kán, dat ik voldoende hersteld ben om deze stappen écht te gaan zetten. En daarnaast ook te vertrouwen op het feit dat ik ook gezien word en er ook voor mij gezorgd word als ik gezond ben. Dat ik dus niet ziek hoef te zijn om aandacht te krijgen. Dat ik dit ook krijg door te laten zien wie ik ben, door uit mijn schulp te kruipen en de wereld te laten zien wat ik waard ben. En wat ben ik blij en dankbaar dat ik de sleutels in handen heb om dit te doen!
Carla - 50 jaar
