Constant behoefte aan rust
Geen stap meer kunnen verzetten, Moe. Hondsmoe. Doorlopend behoefte aan rust; ’s ochtends je bed niet uit kunnen komen hoe graag je dat ook wilt, en ’s middags móet je echt even rusten. Elke dag is een opgave. Op visite gaan of bezoek ontvangen is een ramp. Kleuren, geuren, geluiden, andere mensen zijn je snel teveel. Je wereld wordt kleiner en kleiner. Je wilt zo graag, maar je kunt eenvoudigweg niet meer. Het lijkt je heerlijk om meer dingen te kunnen doen, zoals een flinke wandeling maken, maar van het idee alleen al raak je uitgeput. Alles lijkt een onmogelijke inspanning, waar je de energie niet voor hebt, terwijl je voor je gevoel al zo weinig doet en zoveel meer rust neemt dan anderen.
Je voelt je misschien miskend omdat de omgeving maar niet lijkt te snappen hoe ziek je bent. Je arts of behandelaar heeft gezegd dat je er maar mee moet leren leven. Je omgeving roept dat je je er maar overheen moet zetten. We zijn immers allemaal wel eens moe. Maar niemand snapt hoe moe jij bent: moe tot in je botten.
