Je ziet het pas als je het door hebt! (Johan Cruijff)
En ineens had ik het door.
In april 2021 nam mijn leven plotseling een andere wending. Ik was altijd een gezonde, actieve, sportieve en hardwerkende moeder, vol energie en levenslust. Tot ik corona kreeg en daarmee begon een lange strijd tegen ernstige long-COVID die mijn leven volledig op zijn kop zette. Ik kon nauwelijks 200 meter lopen, bracht bijna de hele dag liggend door en kon geen prikkels verdragen.
Op een zaterdagochtend in maart 2024, tijdens de training, gebeurde er iets bijzonders. Plotseling besefte ik dat mijn hersenen tijdens mijn ziekteproces een verkeerde afslag hadden genomen. Volledig onbewust, ongewild en onbedoeld, maar het was echt gebeurd. Met veel ellende als gevolg, omdat mijn hele systeem niet meer functioneerde zoals het zou moeten.
Dat dit míj was overkomen, was enorm confronterend. Ik, die altijd positief in het leven stond, emotioneel stabiel was en kon genieten van de kleine dingen die nog wel konden... Hoe en wanneer was dit gebeurd?
Op dat specifieke moment in de training werd ik overspoeld met tegenstrijdige emoties terwijl de training doorging. Ik huilde hartverscheurend en alle gevoelens kwamen tegelijk naar buiten:
- Opluchting en blijdschap: omdat ik direct voelde dat er iets gebeurde in mijn lijf na dit inzicht.
- Schaamte: dat dit mij echt was overkomen.
- Schuld: omdat ik me afvroeg of ik dit dan zelf had veroorzaakt of in stand had gehouden.
- Boosheid: waarom zag ik dit nu pas na drie jaar en had iedereen mij voorgehouden dat er nog geen behandeling mogelijk was?
- Verdriet: om mijn ‘verloren jaren’, vooral met mijn man en kinderen.
- Trots: dat ik de moed nooit had opgegeven, dat ik mensen die hersteld waren als inspiratiebron ben blijven zien en zelf alles ben blijven aangrijpen.
Het was verwarrend, maar er was geen houden meer aan. Mijn verlangen om volledig te herstellen was zo sterk dat ik alle negatieve emoties en mijn strijdlust ter plekke achterliet. De dag ervoor had ik geleerd hoe ik mijn chronisch geworden stress respons kon stoppen en na dit emotionele moment kwam mijn zelfherstellend vermogen in een razend tempo terug. Ik voelde het gewoon. Mijn lichaam werkte weer normaal en ik begon mezelf zowaar weer te herkennen. Ik voelde me elk uur beter en beter worden...
Hersenen… verkeerde afslag
Hoe zit dat? Waar heb je het over, hoor ik je denken. En dat begrijp ik, want ik zou voorheen dezelfde vragen hebben gesteld. Inmiddels heb ik het niet alleen aan den lijve ervaren, maar begrijp ik het ook (voor zover het echt te begrijpen valt 😉). Ik leg het je graag uit.
Ons brein maakt gebruik van patronen: een aaneenschakeling van gedachten, emoties en gedrag, die over het algemeen in je jeugd ontstaan. Het brein herhaalt deze patronen het liefst de hele dag door, zodat het energie overhoudt voor andere zaken. Er zijn behulpzame en belemmerende patronen. Behulpzame patronen gaan over blij zijn, gelukkig zijn, liefde ervaren, gezondheid, dankbaarheid, energie hebben en genieten. Belemmerende patronen gaan over angst, zorgen, twijfel, moe zijn, pijn hebben, boosheid en slachtofferschap.
Als er door bepaalde omstandigheden teveel belemmerende patronen worden 'afgespeeld' in je brein, kan de balans verstoord raken en kunnen hardnekkige, ondermijnende patronen ontstaan. Ik neem je mee in een voorbeeld van zo’n patroon zoals dat onbewust, ongewild en onbedoeld bij mij is ontstaan:
- Ik was voorheen vrijwel nooit ziek, maar van deze corona infectie wel. Niets schrikbarends, maar ik had wel extreme hoofdpijn, moe, geen stem en in op een gegeven moment spuugde ik bloed. Daar schrok ik wel van, maar de huisartsenpost stelde me de ochtend daarna gerust.
- Ik knapte een beetje op en liep een klein stukje en werd extreem moe. Ook dat was schrikken, want zoiets had ik niet eerder meegemaakt.
- Na een aantal keer zo uitgeput te zijn na een kleine inspanning, vroeg ik me af wanneer dit eindelijk eens zou stoppen.
- Ik werd ongeduldig. Ik wilde alles weer doen, maar dat lukte niet en als ik dat al deed in een eigenwijze bui, voelde ik me nadien veel slechter en kon dagen niks.
- Op mijn werk zei ik steeds: “over een paar dagen ben ik er wel weer”, maar dat was niet het geval. Ik knapte immers niet op.
- Na nog een tijdje kreeg ik gedachten als: ‘jee, gaat dit ooit weer beter worden?’ en “hoe moet dat nu verder?’ en kreeg ik schuldgevoelens naar mijn gezin, omdat ik vrijwel niets met hen kon doen en zij zich steeds aan mij moesten aanpassen.
- Tijdens behandelingen en ook uit eigen ervaring leerde ik dat het beter was om binnen mijn grenzen te blijven, omdat ik anders steeds zieker werd en steeds minder kon. Dat zorgde onbewust, ongewild en onbedoeld langzaamaan voor angst om meer te doen en te proberen.
- Allerlei behandelingen sloegen niet aan... Help, wat nu?
- Vervolgens hoorde ik in het nieuws dat er nog veel onduidelijk was over de ziekte en het nog wel even kon duren voordat er een behandeling zou komen. Als die al zou komen.
- Ik hoorde en las verhalen van mensen die al 2 of 3 jaar long-COVID hadden
- Ondertussen werd ik me steeds bewuster van mijn lichaam, wat nodig was om binnen mijn grenzen te blijven en enigszins stabiel.
- Met als gevolg dat ik continu met ziek zijn bezig was. Door mezelf, maar ook omdat iedereen logischerwijs vaak vroeg hoe het met me ging.
- Er ontstond een negatief toekomstperspectief op alle fronten…
Alles bij elkaar zorgde het ervoor dat mijn hersenen een verkeerde afslag namen. Er was een nieuw belemmerend patroon ontstaan, dat door de situatie ook nog eens continu getriggerd werd. Het onbewuste brein is, zoals ik eerder zei, geniaal in het herhalen van patronen, of ze nu behulpzaam zijn of niet. Zo kreeg de kleine, verkeerd genomen afslag de overhand en werd een heuse snelweg. De balans was zoek geraakt en het had me ziek gehouden. Zonder dat ik het doorhad. Tijdens de training op dat specifieke moment zag ik het ineens heel helder. Ik had het door! Mijn lichaam reageerde er direct op en ik besloot a la minute dat dit me nooit meer zou gebeuren.
Hoe ik vervolgens deze patronen doorbrak en mijn herstel vond, vertel ik graag in mijn volgende blog.
Auteur: Sandra van den Heuvel – gastblogger en oud-deelnemer van Ander Leven
PS: Lees hier deel 1 van deze blogserie.
Wil je op de hoogte blijven? Volg ons op:
