Durf je te herstellen?
Deze vraag lijkt vreemd als je langdurig ziek bent en dagelijks de ellende ervaart. Natuurlijk wil je herstellen en je leven weer opbouwen. Hoezo 'durven'? Als je me deze vraag een paar maanden geleden had gesteld, zou ik boos en geïrriteerd zijn geweest. Toch is deze vraag ergens op mijn pad gekomen en is het goed om deze vraag eens aan jezelf te stellen… Ik neem je graag mee op mijn reis en obstakels richting herstel.
Het begon met een berichtje van een oud-collega die me tipte. Een bekende van haar was naar een training bij Ander Leven geweest en kwam, na een lang weekend, hersteld terug. Dat gunde ze mij ook. Mijn eerste gedachte was: 'Bedankt, maar ik heb alles al geprobeerd, ik heb me erbij neer gelegd dat mijn situatie zo is en ga niet weer hopen op herstel en vervolgens een enorme teleurstelling verwerken’. Gevolgd door: 'Dat kan niet, degene had vast niet echt long-COVID of een minder ernstige vorm’.
Toch liet het me niet los en ging ik me oriënteren op de website van Ander Leven. Na wat onderzoek en workshop LEX te hebben gevolgd (waarna ik al een klein verschil merkte) en een telefonisch gesprek met de oprichtster, werd duidelijk dat deze training zich richt op het beïnvloeden van het onbewuste brein, in tegenstelling tot de meeste andere trainingen en cursussen waar vooral met het bewuste brein wordt gewerkt.
Ik kreeg steeds meer vertrouwen in de training
Ik begon te geloven dat het zou kunnen werken en schreef me in. Eerlijk gezegd dacht ik niet dat ik volledig zou (kunnen) herstellen, maar als ik me weer een paar procent beter zou voelen, zou ik al blij zijn. Dat gunde ik mezelf en mijn gezin enorm. In het ergste geval zou ik weer een illusie armer zijn, maar hadden we in ieder geval veel geleerd en samen een mooi weekend hebben gehad (mijn man ging immers mee).
In aanloop naar de training vond het telefonische intakegesprek plaats. Ik was toen met mijn gezin in Oostenrijk. Man en dochters waren de hele dag skiën en ik lag op mijn kamer. Oh, wat zou ik graag zelf weer op de latten staan. Ik houd van skiën, met gezin en vrienden de hele dag lekker buiten bezig zijn, heerlijk eten en samen een drankje doen. We sloten de intake af en ik kreeg als tip mee om de zin 'Ik geniet van het skiën met mijn gezin in Mayrhofen' vaak in mijn gedachten te herhalen en tegelijkertijd de herinnering op te roepen van dat ene moment dat we van piste 10 afgingen en alles zo lekker ging, in een heerlijk ritme. En (in gedachten en voor zover mogelijk) ook nog eens mee te bewegen.
De eerste keren vond ik het fijn, maar ook emotioneel, omdat ik niet meer kon skiën en daar enorm van baalde. Ik sloot me er soms liever voor af. Toch bleef ik de zin consequent en veelvuldig herhalen en merkte ik in de weken erna dat ik wat vooruit ging. Ik kreeg vertrouwen! En weer hoop, die langzaam maar zeker mijn angst voor weer een teleurstelling begon te overstijgen. Ik begon er geloof in te krijgen...
Maar wat nu als ik echt herstel?
Toen kwam ik weer in een andere fase terecht. Ik merkte dat het ook best spannend was om dit te denken, terwijl het mijn grootste droom was. Hoe kan dat? Ik begon het echt voor me te zien en zei zelfs gekscherend tegen mijn schoonzus: 'Oh, maar dan kan ik wel, want dan ben ik hersteld,' over een feestje dat na mijn geplande trainingsweekend plaatsvond. We lachten allebei, maar wat als het echt zo is?
Fantastisch natuurlijk, maar hoe ga ik dat dan doen? En wat komt er dan allemaal op me af? Wat zullen anderen wel niet denken als ik ineens hersteld ben? Ben ik dan nog geloofwaardig? Hoe zit dat met mijn werk? Ik wil dolgraag weer aan de slag, maar ben ontslagen omdat ik 100% ben afgekeurd. Hoe gaat de overgang van uitkering naar werk dan? Wat wil ik dan echt? Kan ik ook weer gaan sporten?
En hoe en waar moet ik dan überhaupt beginnen met al deze onderdelen die stil hebben gelegen? Waar begin ik in hemelsnaam en in welk tempo? Welke keuzes ga ik maken? Hoe gaat ons nieuwe evenwicht thuis zijn? Kan ik alles dan wel combineren? Wat als ik weer een terugval krijg? Kortom, ineens had ik enorm veel vragen en onzekerheden, wat natuurlijk ook emoties opriep.
Mijn innerlijke strijd naar mijn eigen toestemming
Eerlijk gezegd bracht dit me aan het wankelen. Ik was immers nog hartstikke ziek en juist dit soort cognitieve en emotionele inspanningen zorgden ervoor dat ik me slecht voelde en triggerde PEM (Post Exertional Malaise; verergering van klachten na een geringe inspanning en een klacht die vele long-COVID patiënten hebben). Na 3 jaar ziek thuis te zijn is dat leven, wat oh zo beperkt is en niet leuk, toch een vertrouwde haven geworden. En het laatste jaar was de situatie ook steeds stabieler, wat het spannend maakte om nu aan knoppen te gaan draaien. Het kan immers ook minder goed uitpakken.
Juist door me te realiseren dat dit allemaal afspeelde en mezelf daar ruimte voor te geven, lukte het me gelukkig om vól voor de training te gaan en erop te vertrouwen dat ik ook met het resultaat kan dealen. Veel zwaarder dan de afgelopen jaren kon het immers niet worden. Hoe dan ook, ik durfde te kiezen voor een weg naar herstel, met alle onzekerheden van dien.
Ik gaf mezelf echt toestemming om te herstellen. Wat ben ik blij en dankbaar dat ik het heb aangedurfd. Ik heb mijn leven weer terug! Hoe dit precies is gekomen en is verlopen, vertel ik je graag in mijn volgende blog. Het is zo bijzonder dat ik je daar binnenkort graag in meeneem...
Auteur: Sandra van den Heuvel – gastblogger en oud-deelnemer van Ander Leven
Wil je op de hoogte blijven? Volg ons op:
