Trainen na de training: het begin van een ander leven
In mijn vorige blog deelde ik hoe ik tijdens de training ineens heel helder zag waar het mis was gegaan in mijn onbewuste brein. Hoe mijn klachten niet alleen veroorzaakt, maar ook onbedoeld in stand gehouden werden. Mijn stressrespons, die waarschijnlijk nog aanstond sinds de acute fase van mijn ziekte, bleef continu actief door ingesleten belemmerende patronen. En terwijl mijn bewuste brein zich vastklampte aan positiviteit, zat mijn onbewuste brein compleet vast in een negatieve loop. Het resultaat? Een constant uitgeput systeem met vele beperkende klachten. Een logische oorzaak-gevolgreactie.
De emoties die loskwamen toen ik dit besefte waren intens. Het besef dat mijn eigen brein (onbewust en ongewild!) een rol had gespeeld in mijn langdurige ziek zijn, was pijnlijk. Maar tegelijkertijd zag ik ook een kans. Als mijn brein dit onbewust kon veroorzaken, dan kon ik bewust de weg terugvinden. Die realisatie gaf me grip, hoop en vertrouwen.
De training ging door
Ik leerde hoe ik mijn stressrespons kon stopzetten, mijn systeem als het ware kon resetten en belemmerende patronen kon doorbreken. Elke oefening voelde als een kleine overwinning. Ik merkte direct verschil: mijn lichaam voelde als het ware weer ‘van mij’. Die energie, dat vertrouwen… het was overweldigend. Ik zag in dat alle oefeningen een bepaald doel hebben en de samenhang werd me meer en meer duidelijk. Wat had in die paar dagen enorm veel overwonnen!
Zondagavond, op weg naar huis, genoot ik samen met mijn man van muziek op de radio. Voor het eerst in drie jaar. Terwijl ik luisterde, belde ik mijn ouders en broer met het nieuws. Hun blijdschap mengde zich met voorzichtigheid en ik proefde zelfs ongeloof: ‘Wat als het straks weer misgaat’? Ik begreep hun angst, maar mijn vertrouwen was rotsvast.
De dag na thuiskomst
Maandagochtend begon heel dubbel. Enerzijds vol euforie, anderzijds met uitdagingen. Mijn oude patronen klopten meteen op de deur. Automatisch sloeg mijn brein alarm bij de minste prikkel. En vele gedachten kwamen in me op;
- Ik kon het van het weekend, dus nu ook.
- Wat als mijn ouders toch gelijk hebben en de gebruikelijke terugval na een inspanning zo komt?
- Is het wel echt wat er allemaal is gebeurd? Heb ik dit niet gedroomd?
- Ik heb het gevoel dat ik alles weer kan, maar hoe pak ik het aan om mijn leven weer te vullen met activiteiten?
- Hoe snel kan ik alles weer?
Kortom: er schoten afwisselend gedachten door me heen vol zelfvertrouwen en ook met twijfel. Best verwarrend. Maar vol goede moed oefende ik en paste toe wat ik had geleerd en tegen het einde van de ochtend schoot ik in de lach: was ik nu werkelijk non-stop bezig mezelf te ‘trainen’? Het besef kwam snel. Alles was al goed, ik voelde dat ik in basis hersteld was. Ik hoefde niet ineens alles te kunnen of alles direct te fixen. Herstel gaat in pieken en dalen en het mag stap voor stap gaan. Ik besloot afleiding te zoeken en te gaan leven. Leuke dingen te doen. En dat deed ik.
Ik ging naar mijn moeder en bedankte haar met bloemen, omdat ze drie jaar lang de was voor me had gedaan. Mijn vader en ik gingen fietsen en dronken onderweg samen iets in een café. En mijn gezin en ik vierden mijn herstel met een etentje. Het voelde alsof ik het leven opnieuw ontdekte. En het fijne gevoel van het trainingsweekend was er weer, onrust en twijfel verdwenen en de focus op het leven deed me goed.
Hoe ging het verder?
Natuurlijk waren er in het begin nog vaak triggers en alarmsignalen. Dat hoort erbij. Maar nu wist ik hoe ik daarmee moest omgaan. Ik oefende vaak, had contact met buddy’s en liet me inspireren door de online community. Ik ondernam steeds meer en verrassend snel bouwde ik mijn conditie en spierkracht op. Voor ik het wist, sloeg ik weer een balletje op de padelbaan. Op sociaal gebied kon ik weer deelnemen aan het leven. Van gezellig met een vriendin bijkletsen, eten met het gezin in een restaurant tot uitbundig dansen op een echt feest en daar voluit van genieten, zonder beperking en zonder terugval.
En op werkgebied? Ondanks mijn eerdere afkeuring ben ik weer aan het werk gegaan en wel met een nieuwe missie. Ik wil mensen laten zien hoeveel invloed we hebben op ons eigen herstel. Hoe ons brein werkt en hoe we dat in ons voordeel kunnen inzetten.
Dankbaarheid en vertrouwen
Nog steeds ben ik alert op signalen van mijn lichaam. Ik leer mezelf steeds beter kennen en voel me verbonden met mezelf. Als ik me, om wat voor reden dan ook, even wat minder goed voel zoals ieder mens (geloof me, die momenten zijn er genoeg 😉), weet ik wat ik moet doen en doe dat consequent. Het helpt me om balans te houden. Mijn brein, dat ooit zo’n verkeerde afslag nam, is nu mijn grootste kracht geworden. Het brein doet vervolgens wat het altijd doet, patronen herhalen. Alleen zijn ze nu behulpzaam geworden en dat maakt een wereld van verschil. Het leven is weer mooi, ik voel me gelukkig, fit, liefdevol en vol energie en ik zie een prachtige toekomst tegemoet. Dat gun ik iedereen.
Ik zag het, begreep het en heb er grip op. Wat een vertrouwen geeft dat!
Auteur: Sandra van den Heuvel – gastblogger en oud-deelnemer van Ander Leven (de foto's zijn illustratief)
PS: Deel 1 van deze driedelige blogserie lees je hier en deel 2 lees je hier
Wil je op de hoogte blijven? Volg ons op:
