Toen ik 24 was, kreeg ik de diagnose ME/CVS. Ik had het Chronisch Vermoeidheidsyndroom. Vanaf mijn puberteit was ik al vaak moe en vaker ziek dan leeftijdgenoten. Ik had ook last van stress. Werd vaak misselijk wakker ’s ochtends. Soms moest ik overgeven voor ik naar school ging. Voelde me vaak niet lekker. En tegelijk was ik ook een normale scholier en later student.
Ik ging op kamers in Utrecht, had leuke vrienden en was heel actief bij de studievereniging. Ik studeerde Cum Laude af van mijn bachelor en begon met een prestigieuze onderzoeksmaster. Maar na een feestzomer waarin ik op een festival werkte, stortte ik helemaal in. Ik moest stoppen met studeren en kwam thuis te zitten. Moe, zo moe. En daarnaast nog een waslijst aan fysieke klachten.
Ik probeerde van alles om beter te worden. Regulier en alternatief. Sommige dingen hielpen een beetje. Van anderen werd ik juist zieker. Verder deed ik vrijwel niks. Mijn vriend deed alles, echt alles, in het huishouden. Ik lag vooral op de bank of in bed. Elke dag probeerde ik een stukje buiten te lopen. Soms was tien minuten al teveel. Tot ik na 1.5 jaar op de bank besloot de training van Ander Leven te gaan volgen.
En wonder boven wonder herstelde ik. Na drie dagen training kon ik weer lange stukken wandelen, lunchen op een terras, naar de supermarkt (waar ik al een jaar niet was geweest), afspreken met vriendinnen. En in het jaar na de training herstelde ik verder dankzij de sleutels die ik in de training had geleerd.
Bizar verhaal natuurlijk, dat begrijp ik ook wel.
En een vraag die ik dan ook kreeg was wat er nou eigenlijk aan de hand was geweest. Want als een training kon zorgen dat ik herstelde, dan zat het zeker allemaal tussen mijn oren?
Zat het allemaal tussen mijn oren? Nee. Het zat niet allemaal tussen mijn oren.
Ik had echt fysieke klachten. En dat was echt heel vervelend. Dat beeldde ik me niet in. Ik was echt doodmoe. Ik kreeg echt buikpijn als ik wandelde. Ik had echt voortdurend spierpijn. Het is niet zo dat als ik had gedacht, mijn klachten zijn er niet, ze ook weg waren. Ik was niet depressief. Ik was niet gek. Dus nee, het zat niet allemaal tussen mijn oren. Maar ik leerde wel over iets heel belangrijks wat wel tussen mijn oren zit.
En juist dat brein hielp me herstellen. Dat zal ik even uitleggen. (Zie ook mijn andere blog over wat ik bedoel met je brein, het verschil tussen je bewuste en onbewuste brein en hoe je invloed uitoefent op je brein.) Oké, dus tussen je oren zit je brein! En je brein is heel belangrijk omdat er een continue wisselwerking is tussen lichaam en geest.
Ik herhaal: er is een continue wisselwerking tussen lichaam en geest. Tussen body en mind. Tussen je brein en de rest van je lijf. Dat betekent dat als je je brein/mind/geest beïnvloedt, je ook iets verandert in je lichaam. Dat kan niet anders. Want lichaam en geest zijn onlosmakelijk verbonden. Als je gestrest bent, krijg je pijn in je buik. Als je verliefd bent, voel je daar juist vlinders. De wisselwerking tussen lichaam en geest merken we allemaal elke dag. We zetten het alleen niet allemaal bewust in. En dat is precies wat ik leerde. Ik leerde de invloed op mijn brein bewust in te zetten. En het mooie is: Als je tussen je oren aan de slag gaat, heeft dat invloed op je lijf.
Dus toen ik leerde hoe ik mijn brein kon beïnvloeden. Toen ik leerde hoe ik de onbewuste stressrespons kon stoppen. Toen ik mijn brein leerde andere signalen aan mijn lijf te geven. Toen begon ik te herstellen.
Intussen vind ik de vraag of het tussen mijn oren zat helemaal niet meer zo interessant. Überhaupt is het niet zo interessant waarom ik eigenlijk ziek werd. Het is veel interessanter hoe ik beter ben geworden. Ik geloof niet dat mijn ziekte tussen mijn oren zat. Maar de ingang voor mijn herstel zat wel tussen mijn oren. De ingang voor mijn herstel zat in mijn brein!
Auteur: Fransien Walton
Wil je op de hoogte blijven? Volg ons op:
